8 januari 2025
Nora wil wel naar het speeltuintje 200 meter verderop. De poppenbuggy moet mee, met Beer, een pop in kerstoutfit. Omdat Nora er de tijd voor neemt, ben ik in de gelegenheid om behalve voor opa ook voor kerstboomcontroleur te spelen. Op straat liggen her en der hoopjes kerstboomnaalden, op de plekken waar vuilnismannen afgelopen maandag stopten om de afgedankte bomen mee te nemen. Zondagavond zag ik trouwens al hoe er kerstbomen naar de plek drie huizen verder werden gesleept. Het waren steeds jonge moeders die de bomen versleepten en er liep in drie van de vier gevallen een kind mee. Geen hond, wat voor het plaatje nog wel aardig geweest zou zijn. In weer drie van die vier gevallen (ik kan een transport gemist hebben, want ik zat een boek te lezen) betrof het een boom die een week alleen in huis was geweest, want de behoefte om Kerst of de week direct daarna elders door te brengen is heel groot bij de jonge gezinnen van de straat waarin ik woon.
Je begrijpt dat ik met die bomen te doen had. Vreugdevol in huis gehaald – of was het dorre plicht? – en nu, na amper bewonderd te zijn, werden ze alweer het huis uit gebonjourd, zonder versiering en meestal zonder wortels.
Daarom ben ik wel erg gelukkig met het wandelingetje met Nora en haar kerstbeer, want ik zie nu dat er in veel huizen nog bomen staan.
Kerstbomen. Zelf hang ik de brede versie aan. Zoals je in het verleden wel muziek had die op single werd uitgebracht, maar die veel
uitgebreider ook op een langspeelplaat te vinden was. Dat was de ware versie. Intussen weet ik dat de uitgebreide editie lang niet altijd de beste is, maar voor kerstbomen geldt dat wel. Daarom haalde ik onze boom al op 5 december in huis en hij staat er nog. In volle glorie. Hij beschikt over een stevige kluit. Straks moet hij helaas weer verdwijnen. Dan breng ik hem terug naar de kweker die hem terugplant, zodat hij over een aantal jaren weer gebruikt kan worden. Is me verteld.
De boom krijgt om de paar dagen water. Toch valllen er naalden af. Die plak ik zorgvuldig terug. Met natuurvriendelijke lijm uiteraard. Stijfsel. Daar kan ik nog lang mee bezig zijn, maar we dienen er een goede zaak mee. En het is heerlijk te weten dat die stijfsel er straks, wanneer de boom weer terug is op een veld bij Groenekan, bij de eerste de beste kloeke regenbui de teruggeplakte naalden én de lijm weer kwijtraakt.
Er is mij veel aan gelegen om Kerst zo lang mogelijk vast te houden. Het kerstverhaal eindigt weliswaar met de terugkeer van de herders naar het veld, de slinkse terugweg van de drie koningen en met de vlucht van de kleine Jezus naar Egypte, om een kindermoord in Betlehem te ontlopen – een soort Gaza dus- hier wordt er alles aan gedaan om de vrede tebewaren: onze boom mag nog een kleine week bron van vreugde wezen.
Bij het speeltuintje is het glad. Nora glijdt onderuit. Ze blijft languit op haar rug liggen, alsof ze bevroren is. Tot ze een streep in de lucht ziet. ‘Vliegtuig’ zegt ze op een manier die ik fonetisch niet kan weergeven. Ik til haar overeind en ze dribbelt weer verder. Niks aan de hand. Het wandelwagentje mag ik voor mijn rekening nemen. Ze zet zelf haar muts recht. Wat voor muts? Een sinterklaasmijter. Dat blijft ze doen, want ze valt nog een keer of zes. Ze is er niet meer van onder de indruk.
Met ingang van 1 februari zeg ik mijn account op Facebook op. Deze site blijft bereikbaar. Contact kan via info@len-borgdorff.nl.