23 november 2024
Griep, fikse verkoudheid, malaise – geef het maar een naam – hield mij bijna een week binnenshuis en dat betekende dat ik nog maar één dag over had om mijn belofte na te komen om namens Kerk in Actie langs de deuren te gaan voor kinderen in de Oekraïne. Daarvoor hoefde ik de deur maar uit te lopen en die van de buren over te slaan (vanwege een nee-nee sticker). De tijden voor een collecte moet je zoeken tussen half zes en half acht ’s avonds. Ik koos voor zaterdag overdag. Dat moest dan maar, ook al staan jonge ouders dan vaak ziek te worden langs het sportveld van een voetballertje of hockeyster. Dingen die je kinderen in Oekraïne ook gunt.
Het was duidelijk dat vrijwel iedereen die ik thuis trof er ook zo over dacht. Natuurlijk waren er een paar nee’s, maar over het doel hoefde niet gediscussieerd te worden. Eén persoon vroeg om wat meer informatie, zodat ik mijn lesje vooraf gelukkig niet voor niets had ingestudeerd. Een ander vond dat Kerk in Actie juist weer arbitrair, ‘tja, de kerk…,’ maar de Oekraïense kinderen gaven de doorslag.
Eén keer kwam iemand me zelfs achterna. Een mevrouw van een blok verderop zag mij langslopen. Haar huis ging ik stilletjes voorbij, want op haar deurpost prijkte een veelzeggende sticker met een nee op allerlei terrein. Zij had niks tegen collectes, zei ze, als die maar beperkt bleven tot het geven van wat geld, klinkend dan wel knisperend of anders via een qr-code. Maar de combinatie van een collectebus en een vertrouwd gezicht met pet had haar van de bank gerukt. Ze wist niet eens wat het doel was. Dat heb ik haar alsnog even verteld. Mensen zijn doorgaans guller als ze je kennen. Je zou om die reden dagelijks een wandelingetje
door je eigen omgeving moeten maken en daarbij iedereen hartelijk groeten. Het zou dus zomaar kunnen dat het middel het doel heiligt. Iemand anders in de straat zei tenminste dat ze gaf omdat ík het was die met een bus aanbelde.
Daar zit een bedenkelijke kant aan. Vertrouwen moet geen gemakzucht worden. Het lijkt me niet verkeerd om je even af te vragen waarom de protestantse kerken in Nederland zich opwerpen voor zijn actie, waarom niet met andere kerken of organisaties? En wat gebeurt er met het geld, voor wie is het en wie doen er iets mee?
Het leek er een beetje op alsof er minder nee-stickers op de deurposten zitten dan een jaar geleden. Dat krijg je in een welgestelde straat waar mensen regelmatig hun huis laten schilderen: dan sneuvelt er een sticker en aan een nieuwe komt men nog even niet toe. Ook viel me op dat ik toch heel veel mensen in mijn directe omgeving niet ken. Nieuwe bewoners, ja, maar niet alleen. We hebben in dit deel van de straat wel een jaarlijks feestje en dat helpt bij de herkenning, maar om de hoek wonen al twintig jaar mensen die ik bij een ontmoeting bij de bushalte van het mooie Lollum niet zou herkennen. Toch een beetje jammer.
Wat ook jammer is. Omdat ik de afgelopen dagenbinnen bleef, heb ik nu geen gelegenheid meer om de gemiste deuren nog eens langs te gaan. Zondag lijkt me niet een handige dag en maandag is al vergeven aan het Leger des Heils. Wel kan ik proberen om met een link mijn opbrengst nog iets op te voeren. Laat ik dat maar doen.
*Er is bijna geen kind in Oekraïne dat in de afgelopen maanden niet is blootgesteld aan de gevolgen van de oorlog in hun land. Kerk in Actie helpt hen deze verschrikkelijke tijd zo goed mogelijk door te komen. Doneer jij ook? Elke gift is welkom!
https://kerkinactie.digicollect.nl/len-borgdorff?utm_source=digicollect&utm_medium=email&utm_campaign=kerk-in-actie.