3 december 2024
Lukas heeft een vriendinnetje. Al minstens een jaar. Ze zitten bij elkaar in de klas en wonen niet al te ver bij elkaar vandaan. Als oppas-opa haal ik hem wel eens bij haar op of ik loop een stukje met ze mee. Of ik ben getuige van de onderhandelingen over wie bij wie gaat spelen. Vorige week was Ella jarig en natuurlijk was Lukas ook uitgenodigd. Hij gaf haar een knuffel. Daarmee bedoel ik in dit geval een pluche beest. Knuffels zijn wel heel erg een ding. Mijn kinderen hadden er een paar, ik heb er nooit eentje gehad, wel een levensgrote uil van gips. Andere tijden.
Voor het Sinterklaasfeest werden er lootjes getrokken in de klas – we hebben het over groep vijf. En jawel, Lukas trok Ella. Hij moest een surprise maken en een gedicht schrijven. Beide waren anderhalve week geleden al klaar. De surprise gaf een inkijkje op wat die twee zoal doen als ze zich terugtrekken in de kamer van Ella, al zijn ze er ook aan de tafel beneden mee bezig: ze knutselen, want Ella is voor alles een knutselmeisje. Vandaar een surprise als een soort kijkdoos met daarin een knuffelknutselatelier. Je treft er een stapeltje met lapjes stof aan (van oma), een zak met knuffelvulling, Lukas heeft Ella getekend en haar uitgeknipt als een sta-pop in haar eigen atelier gezet. Niemand mocht zich met het gedicht bemoeien, al mocht iedereen het wel lezen. Vandaar dat hij steeds weer te horen kreeg dat hij per ongeluk zijn eigen naam onder het gedicht
had geschreven. ‘Groeten Lukas’ stond er, wat natuurlijk Sint had moeten zijn. Het verbaasde Lukas dat grote mensen dat nou niet begrepen: niet de sint gaf dat cadeautje, híj deed dat. De sint gaf haar vast en zeker ook het een en ander en als daar een gedichtje bij zat, dan stond daar Sint onder, of Piet, dat kon ook. Maar het was ook leuk om op Sinterklaasdag ook elkaar cadeautjes te geven. Dat paste juist goed bij elkaar: cadeautjes van de sint en cadeautjes voor elkaar. ‘En cadeautjes voor de sint?’ Dat kon desnoods ook nog wel, maar je moest in elk geval niet een cadeautje aan iemand geven en daar dan Sint onder zetten, dat was vals. Dus werd het Lukas. Of Ella toevallig hem getrokken had, kon hij niet zeggen. Ze hadden elkaar niets verteld, want lootjes trek je ook om het geheim te houden. Lukas leeft graag in een wereld waarin alles klopt.
Ik keek wel een beetje op van dat gedoe over de naam. Het kind dat ik ooit was, zou het niet bedacht hebben. Dit was nieuw voor me. Maar gisteravond werd ik gebeld door Sam. Of ik vandaag, vóór ik Tommy zou ophalen maar even langs wilde rijden. Er stond een surprise op tafel. Die had Tommy gemaakt voor zijn oma. Hij was er anderhalve week mee bezig geweest. ‘Moest die dan niet bij de cadeautjes van 5 december?’ Dat wilde Tommy niet, want dit was een cadeau van hemzelf voor oma en niet van de sint. Daarom wilde hij hem ook zelf geven en er bij vertellen dat niet sint of een of andere klunzige piet achter deze verrassing zat, maar hij, Tommy, die dat speciaal maakte voor zijn vriendinnetje, en dat is oma.
* Behalve die van Sint en Piet zijn alle namen in dit stukje gefingeerd. Daarom moest de foto hierboven een beetje bewerkt worden.