3 september 2024
Hij is er niet, niet dat ik weet tenminste, maar hij had er heel goed wel kunnen zijn, de foto waarop je, als op een zoekplaatje, al die dingen tegen kunt komen die het einde van deze zomer niet haalden. De thermosfles die ik vrijwel dagelijks gebruikte, misschien wel dertig jaar lang, voor mijn koffie en die altijd meeging op mijn fietstochten. Misschien kwam die nog wel een keertje ter sprake deze zomer omdat hij bij de fietstocht door België twee keer omviel bij het opschenken. De bodem was scheef komen te zitten. De fles kwam in huis als onderdeel van een kerstpakket van een Friese zorginstelling die een kerstgedicht van me op haar jaarlijkse kerstkaart had gebruikt. Een thermosfles dus met een aansprekend begin. Weg.
Mijn zadel natuurlijk. Dat ik verminkt en wel nog even uit de vuilnisbak haalde toen de vorm van zijn opvolger me niet bleek te bevallen. Hij kwam voor een tweede keer bij het restvuil toen ik een opvolger van hetzelfde type te pakken had gekregen. Het kwam in drie Och Hedens voor zelfs, maar daarmee waren de zadelperikelen niet ten einde. De vorig jaar gekochte fietsbroek – zo’n ding met een zeem in het kruis – voldeed niet: te strak en dat kruis was veel te dik. Alsof ik op een heel pak maandverband zat, zou ik misschien hebben kunnen zeggen als ik ooit maandverband had gebruikt. Een nieuwe broek voldoet veel beter. Nog was ik hiermee niet vrij van zadelellende. Dat fietsen bleef een probleem. Niet meer vanwege dat zadel zelf en al helemaal niet door een fietsbroek: zo’n ding gebruik ik alleen bij langere, meerdaagse tochten. Nee, het zadel stond te hoog. ‘Dat staat al twintig jaar zo,’ zul je zeggen. Dat is zo, en daar zit het hem nu juist in. Een mens krimpt. Die krimp moet vooral gezocht worden in je bovenlijf, denk ik, waar veel meer kraakbeen zit, maar bij je zitgestel en je verdere onderlijf gebeurt op dit gebied blijkbaar ook iets. Frame en zadelpen hebben van zoiets geen last, die gaven juist helemaal geen krimp. Wat ik ook probeerde, er kwam geen beweging in de pen en daardoor kon ik het zadel niet lager krijgen. Vorig jaar al niet en toen mijn fietsenmaker het dit jaar weer probeerde ook al niet. Fietsenmaker twee,
idem dito. Verder dan wat verontrustende verhalen over een ontwricht frame of ernstige beschadigde lak kwam ik niet. Er is heel wat kruipolie op voor de hand liggende maar ook op minder vanzelfsprekende manieren (via de schroefgaatjes voor de bidonhouder) gebruikt. Niets hielp. Totdat ik naar de fietsenmaker ging bij wie ik de fiets ooit kocht, dit op aanraden van iemand die net als ik een Snelfiets heeft en die kocht bij dezelfde fietsenmaker. Die wist met een combi van de juiste apparatuur, geweld, middelen om schade te pareren en ervaring op dit punt, de zaak alsnog te herstellen. Dat ging wel ten koste van een zadelpen.
Dan is er nog mijn gps-apparaat. Na tien jaar doet het ding het nog uitstekend. Als je hem aan kunt zetten. Dat laatste werd ineens het probleem. De aan-en- uitknop liet het vorige week afweten en het tot dan toe onder rubber verborgen knopje verdween toen dat rubber verder scheurde. Op Marktplaats tref je gelukkig veel aanbiedingen van mensen die zo’n ding ooit kochten, er niet mee uit de voeten konden, twee jaar lieten liggen en nu alsnog verkopen.
Toen ik mijn fiets voor operatie zadelpen wegbracht, schoot mijn voet uit mijn sandaal. Er brak een bandje. Nadere inspectie leerde dat er amper meer sprake was van een zool. ‘Ik heb die dingen pas twee jaar!’ zei ik verontwaardigd tegen het meisje van de serviceafdeling bij Bever. Ze keek even op de computer. ‘Vijf jaar, meneer, ze zijn vijf jaar oud.’ ‘Gaat u me nu ook nog vertellen dat ik geen garantie meer heb?’ Ze knikte minzaam.
Ook deze sandalen zijn intussen afgevoerd naar de container om de hoek. Is dat het?
Nee. Het spoelventiel van het toilet beneden heb ik vervangen, maar dat kun je niet een zomers product noemen. Dat geldt ook voor de nagel van de grote teen van mijn linkervoet. Sinds op die teen vijf jaar geleden een duploblokje viel, is de nagelfabriek ervan een beetje in de war. Dat heeft in zoverre met de zomer te maken dat een duploblokje bij dichte schoenen niet de kans had gekregen zo ongelukkig terecht te komen.
O ja, ik ben gisteren ook nog naar de kapper geweest. De kaalheid vreet door.
Mijn gevoel zegt dat ik een of twee dingen vergeet. Jammer, maar zo gaat het met de meeste spullen die er niet meer zijn. Je vergeet ze.